ఆహా....

నిజంగా ఇప్పటి విద్యార్ధులు ఎంత అద్రుష్టవంతులో. వీరిని చూస్తోంటే నాకు అనిపిస్తోంది, ఛా!! నేను ఒక 10-15 ఏళ్ళు లేటుగా పుట్టి ఉండాల్సిందని.

అప్పుడు "శివ" లేదా మరోటో చూసి నేర్చుకోవాల్సి వచ్చేది కాలేజీ ఫైట్లు గట్రా. ఇప్పుడు 2-3 గంటలు సినిమా చూసి పోరాటాలు నేర్చుకోక్కర్లేదు కదా!!. ఎంచక్కా మన నాయకులు ఒక అరగంట లో ఉపదేశిస్తారు "దాడి" ఎలా చెయ్యాలో.


సెమిస్టరంతా లెక్చరర్లని పట్టించుకోకపోయినా చివరాఖరికి ఇంటర్నల్సు,ప్రాక్టికల్సు ఎదురుగా కనపడేసరికి మన బాల్కి "నిప్పురవ్వో","ధర్మ క్షేత్రమో" చూసినంతగా జడుసుకుని చదవాల్సొచ్చేది. పరీక్షలు దగ్గర పడగానే లెక్చరర్లు కనిపిస్తే రాని నవ్వు మొహాన పులుముకుని విష్ చెయ్యల్సి రావడం ఎంత బాధాకరమో అనుభవిస్తే కానీ తెలీదు.

అదే ఇప్పటి విద్యార్ధులకి ఎన్ని ఆప్షన్సో. లెక్చరర్స్ నచ్చకపోతే ఏదో ఒక "కాస" (కార్యాచరణ సమితి) పేరు చెప్పి చితక్కొట్టచ్చు..లేదా నేనే ఒక "ఫలానా" కాస అని పెట్టి నాయకుడయిపోవచ్చు.మార్కులు తక్కువొస్తే నేను ఫలానా ప్రాంతానికి చెందుతా కాబట్టే మార్కులు వెయ్యలేదని ఆందోళన చెయ్యచ్చు. లేదా ఇంకేదో చెప్పి కాలికి వేస్తే మెడకి,మెడకి వేస్తే కాలికి అన్నట్లు మాట్లాడి నాకు మార్కులు తక్కువ రావడానికి కారణాన్ని ఎటో తోసెయ్యచ్చు.

నేను చదువుకునేటప్పుడు నాన్నగారికి ఫీజు విషయం చెప్పలంటే ఒకింత భయం వేసేది. పాపం ఆయనకి ఇబ్బంది అని. ఇప్పట్లా "బోధనా రుసుము" అడిగితే చితగ్గొట్టండి అని పిలుపునిచ్చే మా గొప్ప నాయకులెవ్వరూ అప్పుడు లేరాయె.

ఇప్పుడు విద్యార్ధులకి ఎన్ని శెలవలో.ఒక నెల రోజులు సరిగ్గా తరగతులు జరుగుతాయో లేదో ఏదో "కాస" నాయకులకి ఈ నిశ్శబ్దం నచ్చదు. వారి ఆందోళన మూలంగా శెలవులు.

ఈ "...విద్యార్ది కాస" నాయకులు మన టాలీవుడ్ హీరోలకి ఏ మాత్రం తీసిపోరు. ఈ నాయకులలో ఒక్కరూ "విద్యార్ధి" అనుకుందామన్నా కానీ అనుకోలేము.మన అగ్ర హీరోలు సినిమాలలో కాలేజీ స్టూడెంట్ వేషం వేసి "యూత్" అని అరిచి గీ పెట్టినా మన మనసు అంగీకరిస్తుందా?
(అదేదో పార్టీ "యూత్" వింగ్ లీడర్ కూడా ఏమీ తీసిపోడు లెండి ఈ విషయంలో.)

నేతి బీరకాయలో నెయ్యి ఉంటుందా చెప్పండీ?అయినా "నేతి" బీరకాయ అనట్లేదూ..అలాగే వీళ్ళనీ అంగీకరించాలేమో.

(ఈ నెల 28 న జరిగిన దాడిలో గాయపడ్డ లెక్చరర్లకి సానుభూతి మరియు క్షమాపణలతో)

ప్చ్చ్..ఎందుకిలా

ఈ మధ్య మా అమ్మతో ఫోనులో మాట్లాడుతుండగా "XYZ" గారి టాపిక్ వచ్చింది.ఆవిడ మా దూరపు బంధువు.అవడానికి దూరపు బంధుత్వం అయినా కానీ బాగా తెలుసు ఆవిడ నాకు.

సరదా కబుర్లు రాస్తూ వచ్చా ఇన్నాళ్ళూ బ్లాగులో.కానీ ఈరోజు ఎందుకో ఉండబట్టలేక ఈ పోస్టు.

ఆవిడ మన రాష్ట్రం లో ఒకప్పుడు పెద్ద లాయరు.భార్యా భర్తా ఇద్దరూ లాయర్లే.ఒకప్పుడూ అంటే ఎప్పుడనుకున్నారు?1960 లా మాట ఇది.మాంచి వాగ్ధాటి ఆవిడకి.అందుకే అంత బాగా రాణించగలిగిందేమో ఆ వ్రుత్తిలో అనిపిస్తుంది.ఇంగ్లీషు,తెలుగు దదడలాడీంచెస్తుంది అంతే.వాళ్ళ ఊరు వెళ్ళి ఫలానా వాళ్ళ ఇల్లు ఏది అంటే వెనకటి పాత తరం మనుషులు ఎవరయినా ఇట్టే చెప్తారు.నా ఇంటర్మీడియట్ తరువాత మొదటిసారి ఆవిడని చూసాను.అప్పటికే ఆవిడ రిటైర్ అయిపోయారు.మొదట్లో అబ్బా,బోర్ మనిషి అనిపించేది.ఆరోగ్యం పట్ల ఆవిడ శ్రద్ధ అమోఘం అనిపిస్తుంది ఇప్పుడు ఆలోచిస్తే.కొత్తలో ఆవిడ ఆహారపు అలవాట్లు అవీ చూసి నవ్వొచ్చేది.ఆక్యూ ప్రెషర్ అనీ,హెల్తు డ్రింకులనీ ఏవేవో చేసుకుంటూఉండేది ఆవిడ.మొదట్లో బోరు అనిపించినా రాను రాను ఆవిడంటే గౌరవం పెరిగింది.

ఈవిడ భర్త మాత్రం సరి అయిన శ్రద్ధ తీసుకోక ఆరోగ్యాన్ని చేజేతులా పాడుచేసుకున్నారు.ఆవిడ పిల్లలు అందరూ విదేశాలకి ఎగిరిపోయారువాళ్ళు ఎంత రమ్మన్నా కానీ ఈ మాజీ వకీలులు ఇద్దరూ వెళ్ళలేదు. పాపం లంకంత ఇంట్లో ఈవిడ ఒక్కర్తే ఉండేది,అనారోగ్యపు భర్తతో.ఎవరినో ఇంట్లో పెట్టుకున్నారు వీరి బాగోగులు చూసుకోవడానికి.కానీ సొంత వాళ్ళతో ఉన్నంత కలివిడీగా ఉండలేరు కదా.పైగా ఎక్కడో దూరం గా ఉన్న పిల్లలు వారానికి ఒక సారి ఫోను చేసి మాట్లాడితే చాలు మురిసిపోయేది ఈవిడ.ఇక్కడ ఇంట్లో వీరిని చూసుకోవడం కోసం పెట్టుకున్న మనిషి ఎంత బాగా వీరిని చూసుకున్నా సరే ఈవిడకి పిల్లలు దగ్గర లేని లోటు బాగా ఫీల్ అయ్యేది.

కాల చక్రం ఆగదు కదా.కొన్ని సంవత్సరాలకి ఈవిడ ఒక్కరే మిగిలారు.శరీరం సహాయ నిరాకరణ ప్రారంభించింది మెల్లిగా.పిల్లలు అప్పుడప్పుడు రావడం కూడా తగ్గించేసారు.ఇండియా లో ఉన్న ఒక్కగానొక్క కూతురు ఈవిడని తీసుకెళ్ళి ఇంట్లో పెట్టుకుంది.నా తోడపుట్టిన వారు అందరూ విదేశాలలో ఉన్నారు కదా,వారికి ఎందుకు నీ ఆస్తి,అంతా నాకు రాసేయి అని బలవంతం చేసి రాయించుకుంది.ఈవిడా మారు మాట్లాడకుండా రాసేసింది పాపం.

అసలు కధ అంతా అక్కడే మొదలు.ఇంతలో సడెన్ గా అమెరికా నుండి కొడూకు ఉరుము లేని పిడుగు లా ఊడిపడ్డాడు.చెల్లికి ఆస్తి మొత్తం రాయడమేమిటి అంటూ గొడవ పెట్టి వీలునామా తిరగతోడాడు.మొత్తానికి వాదోపవాదాల తరువాత అస్స్తి అందరికీ చెందేటట్లు రాయించారు.

అసలు ఈవిడ పిల్లలెవరికీ ఈ ఆస్తి అవసరం లేదు వాళ్ళు ఉన్న పొజిషన్స్ కి.కానీ డబ్బెవరికి చేదు?

ఒకానొక శుభ ముహుర్తాన ఈవిడని హాస్పిటల్ కి తీసుకెళ్ళి శాశ్వతం గా అక్కడే వదిలి ఎవరి ఇళ్ళకి వారి తిరిగి వెళ్ళిపోయారు.

కొన్ని రోజులకి ఆ పిచ్చి తల్లికి నిజం తెలిసింది,ఇది ఒక ఖరీదయిన ఓల్డేజీ హోంకి అనుబంధ ఆసుపత్రి అని.

అంతే,ఇక ఆవిడ మెమొరీ క్షీణించడం మొదలెట్టింది.ఇప్పుడు ఎంత దగ్గరి వారు వెళ్ళినా మీరెవరు అంటుంది.మొన్న కొడుకు వచ్చినప్పుడూ మాత్రం అలా ఏడుస్తూ ఉండిపోయిందిట రోజంతా.మరి గుర్తు పట్టిందేమో.

ఈ మధ్య మా ఇంకొక కజిన్ వెళ్ళి పలుకరిస్తే,మీది ఏ వూరు అందిట.ఫలానా అని చెప్తే,ఓ ఆ ఊరా..మా ఊరు వెళ్ళలంటే ఆ ఊరు మీద నుండే వెళ్ళాలి అందిట.ఎన్ని డబ్బులు,పేరు ప్రఖ్యాతులు మన యవ్వనం లో సంపాదిస్తే ఏమి లాభం?మనము ఎన్ని జాగ్రత్తలతో ఆరోగ్యాన్ని కాపాడుకున్నా కానీ మన శరీరం సహకరించనప్పుడు ఇలాగే ఉంటుందేమో అన్న ఊహే భయంకరం అనిపించింది నాకు.


ఎందుకో నాకు మనసంతా భారం అయిపోయింది ఆవిడ గురించి విన్నాకా. అందరి పిల్లలూ అలా ఉంటారని కాదు కానీ...అలాంటి పిల్లలు లేని వారు అద్రుష్టవంతులు నిజంగా.

ఈ మధ్య చదివిన క్రింది వాక్యం గుర్తొచ్చింది నాకు.
పిల్లల్ని కనడం కంటే ఒక కొబ్బరి చెట్టు నాటడం మేలు.పిల్లలేమి ఇస్తారు కన్నీళ్ళు తప్ప,కనీసం ఆ చెట్టు కొబరినీళ్ళయినా ఇస్తుంది.

జై జవాన్ ,జై హో భారత్

వచ్చెస్తోంది వచ్చెస్తోంది స్వాతంత్ర్య దినోత్సవం.ఇప్పుడు స్వాతంత్ర్య దినోత్సవమయినా మరే జాతీయ పండుగయినాజస్ట్ హాలిడే అంతే కదా.ఆ పండుగలు కనుక ఏ శుక్రవారమో సోమవారమో వస్తే లాంగ్ వీకెండ్ అని సంతోషం.

ఎవరినో గేలి చెయ్యడానికో ఆక్షేపించడమో కాదండీ.నేనయినా అలాగే ఆలోచిస్తాను.మనలో ఎంత మంది ఝండా వందనానికి వెళ్ళి ఉంటాము ఈ మధ్య కాలంలో?వాటికి వెళ్తేనే దేశ భక్తి ఉన్నట్లా అని అడుగుతారని నాకు తెలుసు.కానీ ఒక్క సారి వాటికి వెళ్తే వచ్చే "నా దేశం" అనే ఫీలింగే వేరు.ఇప్పటికీ మనలో చాలా మందికి మన ఝండా అలా రెప రెపలాడుతూ వెనక "జణ గణ మణ" వింటే అదో ఫీలింగ్ కలగదూ?

అసలు తప్పు సగం మనకి ఇప్పుడు అందుబాటులో ఉన్న చానెళ్ళదేమో అనిపిస్తుంది నాకు.చిన్నప్పుడు మా నాన్నగారు ఆగస్టు పదిహేను ,జనవరి 26 అప్పుడు కూర్చోబెట్టి పరేడ్ చూపించేవారు.పరేడ్ పూర్తిగా చూడటం అయ్యేది కాదు స్కూలు వల్ల.నాకు గుర్తున్నంత వరకూ మన దేశ రాజధానిలో ఝండా వందనం ఉదయం ఏడు-ఏడుంపావు కల్లా అయిపోయేది.అది మిస్స్ అయ్యేవాళ్ళము మాత్రం కాదు.

ఇప్పుడు పిల్లలకి బలవంతంగా కూర్చోబెట్టినా అవతల కార్టూన్ నెట్వర్క్ లో "బెన్-10" ఏమి చేస్తున్నడో,పోకీమోన్ కొత్త ఎపిసోడ్ మిస్స్ అవుతున్నాము అనే ఆత్రుత తో మన కోసం ఏదో కాసేపు బలవంతంగా చూస్తారంతే.

ఇప్పుడు డీడీ లో తప్ప అసలు ఆ పరేడ్ ఎన్ని ఛానెల్స్ లో వస్తుంది?కొంచం కొంచం క్లిప్పింగులు చూపించడం వేరు,పరేడ్ మొత్తం ప్రత్యక్ష ప్రసారం వేరు.ఆ పరేడ్ అయ్యే గంత-గంటన్నరలో ఈ ఛానెల్సు తమ "బ్రేకింగు న్యూసులని" ఆపితే ఏమి సొమ్ము పోతుందో.మన ఛానెళ్ళ వాళ్ళు జాతీయ పండుగలయినా,మరే పర్వ దినమయినా కానీ ఆడవారు అయితే చీరలు,మగ వారు షేర్వాణీలు వేసుకుని తయారయిపోయి రొటీన్ బోరింగ్ కార్యక్రమాలని నిర్వహిస్తుంటారు.లేదా మధ్య మధ్యలో "ఈ రోజు మన దేశ స్వాతంత్ర్య దినోత్సవమా,గణ తంత్ర దినోత్సవమా" లాంటి చచ్చు ప్రశ్నలతో ఎస్సెమ్మెస్ కాంటెస్టులు.మధ్యాహ్నం ఒక రెండున్నర గంటల "బ్లాక్ బస్టర్" మూవీ ని యాడ్స్ వల్ల ఒక నాలుగ్గంటలు సాగదీయడం.సాయంత్రం లేటెస్ట్ గా రిలీజయినా మూవీ స్టార్స్ తో చిట్ చాట్.ఇంతే కదా.

మనకి ఎంటర్టెయిన్ మెంట్ ఉండాలి కాదనను కానీ కనీసం ఈ జాతీయ పండుగలప్పుడయినా కాసేపు మన సైనికులు నిర్వహించే కవాతు వగైరా చూస్తే బాగుంటుంది అనిపిస్తుంది.

అసలు ప్రభుత్వం కూడా ఈ భావం పెంపొందించే దిశగా చర్యలు తీసుకున్న దాఖలాలు లేవు.రాజధానిలో ఆ కార్యక్రమం జరిగినంతసేపూ దేశమంతా ప్రైవేటు చానెళ్ళ ని ఆపెస్తే బావుండు."శుభాకాంక్షలు","విరగ్గొట్టే వార్తలు"(బ్రేకింగు న్యూస్)ఉండవు హాయిగా.మీడియా హక్కులని కాలరాయడం అంటారేమో నేను ఇలా రాసినందుకు.మన రాజ్యాంగం కూడా మన ఝండా మీద బోలెడు ఆంక్షలు పెట్టినట్లుంది.అందరూ తమ వాహనాల మీద భారత ఝండాని ఎగురవేసుకోకూడదు ఎక్సెట్రాలు.

ఇక మన రాజకీయ నాయకులు దేశభక్తి విషయంలో ప్రదర్శించే నటనా కౌశలం అధ్భుతం.ఎంత సేపూ తమ ఫోటో,కింద పార్టీ "అమ్మ","అన్న" ల ఫోటొలు,మరి కాస్త కింద మందీ మార్బలం పేర్లేసుకుని ఇచ్చే యాడ్ లో అసలు మెసేజీ కనపడదు.రాజకీయ సభలకి జనాలని పోగేసినట్లు ఈ నాయకులు ఝండా వందనం చేయడానికి ఎందుకు సమీకరించరో మరి.

మనము వెళ్ళి సరిహద్దు వెంబడి గస్తీ కాయలేకపోవచ్చు కానీ ఒక్క సారి వారి సేవలని తలచుకుని " జై జవాన్ ,జై హో భారత్"అనుకుంటే చాలు. తమ ప్రాణాలని పణం గా పెట్టి మరీ గస్తీ తిరుగుతూ,దురద్రుష్ట వశాత్తూ ప్రాణాలు కోల్పొయిన జవానులకి ఇచ్చే మనమిచ్చే నివాళి.


పెద్దవారికయినా,చిన్న వారికయినా ఏది వింటే,చూస్తే అదే మన మనసులో కొన్ని రోజులుండిపోతుంది.(తెలుగు వారికి ఆ మధ్య "రాజువయ్య " పాట వెంటాడినట్లు)

ఇంకో చిన్న ఉదాహరణ.ఆ మధ్య మా మామయ్యగారు మరికొంత మందితో కలిసి ఉత్తర భారత యాత్ర లో భాగం గా "వాఘా" సరిహద్దు కి వెళ్ళారు.అక్కడ జరిగే పరేడ్ చూస్తే ప్రతీ భారతీయుడి అణువణువు లో దేశభక్తి పెంపొందుతుందిట.ఒక పక్క మన సైన్యం,మరొక పక్క పాకిస్తాన్ సైన్యం కవాతు చేస్తాయి.

యాత్ర లో మామయ్యగారితో పాటు ఉన్న వాళ్ళలో 60 పైబడిన స్త్రీలు, (మోకాళ్ళ నెప్పులతో బాధ పడే వారు) కూడా ఉన్నారు.మన సైనికులు అందించిన ఝండా పట్టుకుని "భారత్ మాత కీ జై" అంటూ అవలీలగా పరుగు పెట్టారుట ఒక 100 మీటర్లు.తరువాత మామయ్యగారు వారిని అడిగారు,మీరు అలా ఎలా పరిగెత్తారు అని. దానికి వారిచ్చిన సమాధానం:
"ఏమో నండీ,అందరూ భారత్ మాతా కీ జై అని అరుస్తోంటే అలా తెలీకుండానే పరిగెత్తాము".


భారత్ మాతా కీ జై